عوامل بروز اینرسی درمانی مرتبط با کادر درمان در دیابت

در سال 2001، فیلیپس و همکاران اینرسی درمانی را به عنوان موقعیتی توصیف کردند که پزشکان با وجود آگاهی از عدم دستیابی بیمار به اهداف درمانی در مدیریت بیماری‌های مزمن از جمله فشار خون بالا، دیس لیپیدمی و دیابت، مراقبت درمانی بیمار را برای رسیدن به این اهداف تغییر نمی‌دهند. آنها سه عامل برای اینرسی درمانی مرتبط با ارائه دهندگان خدمات درمانی مطرح نموده‌اند: دست بالا گرفتن کیفیت مراقبت، بهانه آوردن برای سرباز زدن از تشدید درمان و کمبود امکانات، زمان و آموزش لازم برای تشدید درمان به منظور رسیدن به اهداف درمانی.

از عواقب تأخیر در تشدید یا تنظیم درمان می‌توان به بروز زودتر تنظیم ناشی از دیابت و افزایش میزان حوادث قلبی-عروقی از جمله سکته قلبی، نارسایی قلبی و سکته مغزی اشاره کرد.

در یک مطالعه گروهی بزرگ گذشته‌نگر توسط اندرسون و همکارانش که در سال 2021 منتشر شده است، در بیماران 65 سال و بالاتر مبتلا به دیابت نوع دو با قند کنترل نشده که در بیمارستان‌های پذیرش کننده بیماران برای طیف گسترده‌ای از مشکلات پزشکی غیر مرتبط با دیابت بستری‌شده بودند، مشاهده شد که تشدید دریافت داروهای کاهنده قند خون در زمان بستری یا قبل از ترخیص بیمارستان، با افزایش دو برابری بروز هیپوگلایسمی شدید و نیازمند مراقبت‌های اورژانسی یا بستری در بیمارستان طی دوره 30 روزه بعد از ترخیص همراه بوده است.

با این‌ حال، همچنین کاهش قابل‌توجهی در نسبت مرگ‌ و میر به هر دلیل طی دوره ۳۰ روزه وجود داشت که نویسندگان پژوهش آن را به‌اندازه نگرفتن عوامل مخدوش گر و ریسک تخمین زده‌شده کمتر برای مرگ در بیمارانی واجد شرایط برای تشدید درمان بودند، نسبت می‌دهند. فواید کاهش مرگ‌ و میر محدود به بیمارانی بود که پیش از بستری سطح HbA1c بیشتر از ۵ / ۷ درصد (‏دیابت کنترل‌ نشده)‏ داشتند و بعد از یک سال، هیچ ارتباطی بین تشدید داروهای کاهش قند خون با حوادث هیپوگلایسمی شدید، سطح HbA1c، بستری شدن در بیمارستان و یا مرگ به هر دلیل، وجود نداشت.

تحلیل پژوهش فوق نشان می‌دهد که ازیک‌طرف، تشدید داروهای کاهش قند خون در طول بستری به دلایلی غیر از دیابت، کنترل قند خون و سطح HbA1c را بهبود نمی‌دهد و هم‌زمان که بیمار شروع به مصرف داروهایی که تازه تجویزشده است می‌کند، خطر بروز هیپوگلایسمی شدید توسط داروهایی که در مطالعه با افزایش خطر هیپوگلایسمی همراه بودند (به‌عنوان‌مثال انسولین و سولفونیل اوره‌ها)، به‌صورت موقت دو برابر می‌شود.

از سوی دیگر، تشدید درمان می‌تواند مفید باشد زیرا ریسک احتمال مرگ در بیمارانی که درمان تشدید شده را دریافت کرده بودند، در همان دوره، به نصف کاهش پیداکرده بود. همچنین، بیمارانی که درمان تشدید شده را دریافت می‌کنند، ممکن است در شرایط سرپایی پیگیری دقیق‌تری داشته باشند یا از بهبود کنترل قند خون با توجه به بهبودی پس از بیماری، خطر عفونت و بهبود زخم بهره‌مند شوند که این امر مستلزم تبعیت دارویی پس از ترخیص و پیگیری بیماران است.

شواهد نوظهور و گایدلاین‌های فعلی دیابت توصیه می‌کنند که بسیاری از بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ که دچار بیماری‌های قلبی – عروقی یا کلیوی هستند، ممکن است از رژیم‌های دارویی شامل مهارکننده SGLT2 و / یا داروهای آگونیست گیرنده GLP-1 بهره برده ببرند. در این زمینه، توجه به اینکه کدام بیمار کاندیدای مناسبی برای تشدید مؤثر و ایمن درمان است و با کدام دارو در بیمارانی با سطح خطر بالا یا متوسط بیماری‌های قلبی عروقی می‌توان بر تشدید درمان تمرکز کرد، باید مدنظر قرار بگیرد.

عدم ارتباط مؤثر بین ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی و بیماران همچنین می‌تواند مدیریت مؤثر دیابت و تشدید دارو را به تعویق بیندازد کند. چنانچه برخلاف تصور بیشتر پزشکان، برای بسیاری از بیماران، ترس از وابستگی به انسولین یا بدتر شدن بیماری بیشتر درد یا ترس تزریق است. این موضوع می‌تواند منجر به آموزش و درک ناکافی بیمار گردد؛ بنابراین بهبود ارتباط بین پزشکان و بیماران برای تشدید درمان، به ویژه هنگام شروع داروهای با خطر بالاتر مانند انسولین، بسیار مهم است.

این یافته‌ها همچنین بر نیاز به ادغام بهتر مراقبت‌های بستری و سرپایی، تطبیق و بررسی داروها در طول ویزیت‌های پیگیری پس از ترخیص و برنامه‌ریزی جامع در انتقال مراقبت (از بستری به سرپایی) تأکید می‌کنند. پرداختن به غلبه بر اینرسی درمانی و ایمن بودن تغیر نوع درمان، نیازمند نوآوری مستمر و آزمایش طیف وسیعی از پتانسیل‌های بهبود استراتژی‌ها، اعم از بهبود در سیستم‌های انفورماتیک سلامت تا استفاده از مددکاران اجتماعی یا پرستاران برای تسهیل ارتباطات و هماهنگی مراقبت حول زمان ترخیص از بیمارستان است و موفقیت آن‌ها به یک سیستم مراقبت اولیه فعال و انعطاف‌پذیر بستگی دارد که به‌خوبی با مراقبت‌های بیمارستانی ادغام‌شده باشد.